Een bevriend kunstenaar opende afgelopen vrijdag zijn foto-expositie in Venlo.
Bij zijn werk heb ik ongevraagd een tekst geschreven. Aangezien ik hoopte dat het voorstel wat ik deed ook ingewilligd zou worden. Ik wou namelijk de opening doen. Wegens verschillende, geboekte sprekers is dat helaas niet doorgegaan.
Na de opening, bij de achterblijvers, heb ik een afdruk van Perry’s werk geruild voor de onderstaande tekst en toen kwam natuurlijk ook meteen de vraag of ik hem niet wou brengen. Bij het afprinten had hem die middag nog even nagelezen, maar nu was ik niet echt voorzien om de tekst vlekkeloos voor te dragen. Toch gezwicht. Er is een filmpje van, ergens, somewhere, in the void, de duisternis…
Voor je de tekst leest; Een artikel, gesprek met de fotograaf en foto’s uit de expo stonden laatst in Zuiderlucht, kunstmagazine; de Alchemie van de fotograaf; Void, Desire and Undefined Darkness, Perry Schrijvers
Kijk even naar de foto’s voor je mijn tekst leest.
Als elke schemer voldoende was om schoonheid rust te geven,
Als elke schemer voldoende was om schoonheid rust te geven, lelijkheid te vertroebelen, onrecht te verdoezelen, wat gebeurt er in het duister? We in waas gehuld, los van ongeduld wachten tot ‘t nacht oftewel dag wordt. ‘t Noorden en tijdsbesef kwijt zijn. De liefde verdreven, de armen rondom, waar we niet onderuit konden, onderuit gehaald.
Het desolate huist niet steeds in melancholie, maar ook in ‘t feest wat ooit was.
We plakken, zoeken meer betekenis, hebben meer bagage nodig. Scherp me aan, focus, probeer me te redden, ragfijn, in sluitertijd. In portretten. Fijn vervagende lijnen, contouren verdwijnen, onscherpte diepte, en alles anders wordt door wat je zegt.
Verbeelding, hoe praten we over wat we te weinig zien, waar we te weinig van kennen, hoe observeren we? Absorberen we. Dit is de nacht.
Dit is de dag. En de fases waarin we schimmen zijn, afgaand op geluid. Schimmen geworden door iets wat in de verte brandt, in het aanschijn van de nacht. Mijn imperfectie is weggevlakt.
Jouw perfectie in het aanschijn van de dag geeft me angst.
Leer ik eigen fouten zien?
Dit is het streven voorbij, vermoeidheid voor mij, en vragen, en passie met vlagen. De figuren die ik zie, stemmen die ik hoor. Wat praat?
Wat zegt? Wat gezegd daarop?
Vrees de volledige naaktheid van het duister, vrees de hulde van gewaden en de vrije associaties, die bijdragen tot een waardekader. Dit is niet goed meer.
Observatie in één blik is voldoende om een oordeel te vellen, één stap te ver.
Eén beeld.
Eén opluistering,
één nacht…. met jou en de twijfel ‘s ochtends in de schemer.
De dauw buiten, de vrouw binnen, de man sinds mensheug’nis klaar om te vertrekken, niet klaar voor het volledige beeld. Zwerf in duisternis. Loop weg van wat zichtbaar is, zoek op wat onzichtbaar is.
Vergewis.
Kras! Kras op! Donder op! Kras jouw genetica in me, in de schim die ik ben, die ik mezelf voorhou of het residu wat ik ervan zie, van in de situaties die ik reeds ken.
Woeker als nacht.
Hoe duisternis licht is,
geeft en comfortabel is,
zonder slaap, geen gemis.
Hoor de honden, achter volle deuren, achter portretten als we passeren, de katten loeren van onder de op straat geparkeerde karren. Dit is het aanschijn, een stap naar verbeelding, dit is naakt, het naakt hetgeen wat ons comfortabel maakt, waar we geen schrik hebben, ons in duisternis te tonen.
Jee Kast
— — —
Naar aanleiding van ‘Void, Desire and Undefined Darkness’
Museum van Bommel van Dam
Deken van Oppensingel 6
5911 AD Venlo
Vrij 1 september 2017 t/m zat 4 november 2017
https://www.liefdevoorlimburg.nl/evenementen/schimmen-in-de-noordlimburgse-nacht
Leave a Reply