vijverstraat

Op zondag kregen we bij Oma chips op de bank. Een zakje dat we aan de kelderdeur moesten gaan halen, zout of paprika. Gewoon, zo een klein mini-zakje van 10 frank, Ribble bestond alleen in velour in die tijd en smaken verschillen. Zout of paprika en daarmee basta. Misschien een derde stukje gateau?

Er waren strips.
Hoop en al dertien strips die we al honderd keer gelezen hadden, want nieuwe kwamen er nooit bij. Maar dat gaf niet. Wie gaf er om strips, hetgeen aan de familietafel gebeurde, was veel interessanter. Het waren cowboyverhalen, vaak in “who done it”stijl, maar zonder cowboys. We waren te jong om te volgen, maar de nonkels vertelden en de tantes gierden en opa schonk in. Borreltjes in kleine glaasjes die vast ook in Dallas werden gebruikt en hier stonden ze zomaar in kast. Oma zorgde voor alles wat je wilde en alles wat je niet wilde en als je niet wilde, ging je vast dood aan hongersnood. Dan keek ze meelijwekkend naar je ouders: moet hij echt niets?
“Nee oma, hij zal wel zeggen als hij wat wil.”

Niemand lachte zoals Staf kon lachen. Eigenlijk had iedereen in de familie wel een heel aparte lach. Stilletjes lachtje opa mee en zijn schouder zei soms ” ‘t is al goed, jongen.” en “Hehehe” lachte oma.
Wanneer de neven en nichten er waren, hadden we geen tijd om te luisteren, we liepen of stonden in de tuin of zeurden om naar het speeltuintje te mogen. Of we waren op het speeltuintje en hadden onze eigen indianenverhalen en schipper mag ik overvaren?
(Iedereen die niet columbus heet mag over)

Op zondag gebeurde er altijd wat in de vijverstraat.

Door de week was alles anders.
Ik kwam er haast nooit op zondag. Behalve op feestdagen. Dan stond de gateau klaar en was er leven in de vijverstraat. Maar op een woensdag als deze gebeurde er niet zoveel en als je geluk had, was er wel nog een of ander stukje overgebleven koek. Het interessante was dat je dan echt bij oma en opa kon zijn. Oma zat in haar stoel en opa aan de computer. Soms draaide hij zich om, haalde hij filters en begon hij al luisterend sigaretten te maken. Oma vroeg; heb je nog wat uitgestoken? in haar eigen bewoordingen dan. Tsjak, ging dat sigarettendingetje van opa en de filter zat vol tabak.
Het toestelletje fascineert me nog altijd. Tsjak. Soms kwam er een interessante vraag uit opa en daar moest je dan even over nadenken. Of je kon met oma meehelpen in haar kruiswoordraadsels. 4 letters; gek.
Vreemd eigenlijk hoe mijn geheugen gelijk naar een ander tijdperk springt. Eh, raar?
We babbelden over van alles wat en oma moest een boodschap en je liep naar de winkel en dan kreeg je 10 frank, maar die tien frank had al veel minder waarde als die in het begin van het verhaal. Dan kochten we vier zuurtjes en als je terug was, moest je vertellen hoe het met je studies ging, of met je zus en alles wat voor hun vreselijk interessant leek. We kropen dan in de keuken en je kreeg een kop koffie of toen je jonger was een kom soep. Voor je het wist, kwam er nog familie binnendruppelen. Dan werden de wafels boven gehaald. Hee, hebben we nog wafels?
Als er weer twee tantes aan de tafel schoven, moest je plaats maken.
Neem even een krukje onder de tafel.
Iedereen zoende iedereen zo ging dat bij ons, behalve Nonke Dirk die kneep even in je schouder en zodra we zaten, golfden over verschillende radiofrequenties verhalen binnen; of je het al gehoord had? en je moest het aan je mama vertellen en de groeten doen.
En je moest echt wel door om huiswerk te maken, want anders raakte je niet weg.

Het was fijn en vervelend op hetzelfde moment.
We zaten daar en we leerden hoe de wereld was.
Je neemt maar een snoepje als je naar buitengaat
Dankje oma. Tot… en dat durfde ik nooit uitspreken. Die ‘tot’ was tot ik nog eens tijd voor jullie kan maken, wil maken of aan jullie denk. Ik was er vaak, maar vaak ook een tijdje niet.

Wanneer ik nu rondom me kijk, zijn oma en opa’s zijn veranderd. Die van mij zijn verdwenen, maar er kwamen andere kleinkinderen in de plaats en nog steeds leer ik hoe de wereld is.
Je hebt nu E-ma’s, en Op-i’s, moema’s, opoe’s en emoes… en oud is net als die tien frank iets anders geworden.
Je hebt er veel meer jaren voor nodig om datzelfde te krijgen.

Soms vind ik het jammer.

Jee Kast 2011
Photobucket


Posted

in

by

Tags:

Comments

8 responses to “vijverstraat”

  1. Lies

    Met een lach en een traan gelezen.
    Tnx Joost, om oma en opa op zomaar een willekeurige dinsdagochtend weer bijna-tastbaar dichtbij te brengen!

    1. Rob

      Ik sluit me bij Lies aan… :`-)

  2. Karine

    Zo herkenbaar…

  3. Nathalie

    ik krijg er kippenvel van x

  4. Inger

    Als mijn herinneringen goeddeels overeenkomen, word ik dan oud? Paprikachips, hoe exotisch! Oma’s met te veel aan eten. Sigarettenapparaatje van klik-klak, eindeloze lege filterhulzen en plukjes tabak.

    Zucht. Ja. We worden ouder. Of ouders. 🙂 x

  5. Nonkel Jan

    Goed verhaal, Jee Kast.
    Wij waren er alleen op zondag!!
    Goed om er fijne herinneringen aan te hebben.

  6. Peter NonkeFrans

    Mooi cursiefje, Joost ! Zo herkenbaar en zo echt… Met heel bijzondere inleving geschreven.

  7. Christ Floren

    Mooi… Of nee: heel mooi…

    And so say we all!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *