10.37
Ergens onderweg heb ik de goesting in koffie opgeslurpt.
In het vorige station stapte een bejaarde koppeltje de coupé binnen, dat zich naast me nestelde. De papieren bekertjes op het tafeltje om hun jasje uit, nee, ja, of gewoon halfopen, want het was hier toch wel warm en best dat ze het toch wel aan lieten, ja toch? Ja, knikte het mannetjesdeel van het paar, terwijl de geur mijn reukveld binnenmarcheerde. De koffie tien minuten onaangeroerd. Blitzkrieg op mijn goesting.
Goesting hebben en het uitzitten tot het kan. Dat is verschrikkelijk. Zeker als je een koffiestop wil inlassen. We bereikten het Centraal station en het blijft een twijfelzonde. Ik ben ook geen voorstander van Starbucks. De koffie verstopt onder zoetigheid, de zoetigheid prijzig en de jong-adolescenten die in de wachtrij discussiëren over het wel en wee van ketens en multinationals, en steevast besluiten dat het toch wel goede koffie is hier, ergens, diep, 10.000 mijl onder die zoetigheid.
“Mag ik een Latte Grande?”
Het serveerstertje kijkt me lachend toe. Ze glimt, vast van stoom en schuim en botercakejes. Ik staar naar het bord achter haar. Haast altijd neem ik hetzelfde. Het is als naar de frituur gaan, keuzevrijheid hebben, maar die links laten liggen door tijdsdruk, de ongeduldigheid en de wachtende na u en altijd op dezelfde keuze terugvallen.
“Wilt u er nog wat bij?”
“Nee,” zeg ik stellig. Een curryworst special en een Latte dat geeft problemen. Weer lacht ze me vriendelijk toe, alsof ze mijn grapje gehoord had. Ze kijkt me aan, tikt aan de kassa wat toetsen in, ze lijkt wel een heel procedure opgestart te zijn. Een Latte Grande bestellen is als de route van een raketgestuurd observatiestation richting de Kuipergordel van Pluto sturen.
Tussen de handelingen door werpt ze me af en toe een blik. Haar ogen zijn groot, met pupillen haast als inox, ik lijk naar mezelf erin te kunnen wuiven. De rekening zwiept uit de kassa en geeft een kort biepje.
“Door onze speciale actie van het moment krijgt u uw bestelling gratis.”
“Wat?” Zeg ik wat onthutst, dit is al de derde keer. In reflex laat ik mijn arm weer zakken. Wuiven in zo een zaak naar jezelf is basically not done.
“Wat,” roept de man voor me. Hij staat wat verder op zijn bestelling te wachten en heeft haar uitleg gehoord.
“Ik heb net hetzelfde besteld als mijnheer, en ik moest betalen, mevrouw.”
“Juffrouw,” lacht ze en “Sorry mijnheer,” vevolgt ze uiterst vriendelijk. Als er een zweem van ironie in haar stem ligt, is die verstopt onder 10.000 mijl zoetigheid. “Daarnet hadden we de pop-upactie iedereen die we dubbelmelk vroeg, kreeg een gratis stuk cake.” Ze wijst op haar iSmart-horloge dat even oplicht.
“Maar, maar, twee secon… Wacht eens, in Starbuck doen ze geen dubbelmelk.”
“Ahaa. Vandaar ook dat u niet gewonnen heeft.”
De man en ik kijken even naar elkaar. Ze glimlacht melkwitte tanden bloot. Voldaan stuurt ze me een knipoog. We zijn beiden wat van ons melk, de man en ik, niet helemaal mee met het verhaal.
Uiterst vriendelijk lacht ze naar mij.
“U kan daar wachten op uw bestelling.” Schaapachtig lach ik terug.
“Dank u.” Ze wist op voorhand dat als ik zou doorschuiven de man voor me dat ook zou doen. Hetzij wat nasputterend. Zijn Latte neemt hij in ontvangst en met zijn hoofd naschuddend loopt hij de zaak uit. Ik kijk naar het serveerstertje. Het is inderdaad al de derde keer dat dit me gebeurt. Nee, wacht. De vierde keer. Het serveerstertje komt me niet bekend voor. Zij neemt de bestellingen op en haar collega maakt die. Natuurlijk heb ik haar wel eens hier gezien. Die keren dat zondigen een goed idee leek. Ze hebben hier van alle stationszaken de beste prijskwaliteit thee.
Het was midden in de winter. Nouja, half december is nog herfst. Maar het was koud en ik had een opkikkertje nodig. Een warmte-boost en ik kreeg het warme appelsap cadeau dat ik besteld had. Dat was een day-special. Ik weet nog dat er sterretjes en hartjes rond mijn naam op mijn bekertje getekend waren. Kerst, dacht ik. Zalig, gezellig. Een maand later kreeg ik ‘s ochtends een croissant cadeau bij de thee die ik bestelde. In Februari kreeg ik een torte de zanahoria bij de cappuccino die ik mee richting Amsterdam wou nemen. In mei kreeg ik een … wacht.
Ken je dat verhaal van die gast die verliefd werd op de bakkersdochter en elke week naar de bakkerswinkel liep voor 4 e-clairkes en het een tijd duurde vooraleer de bakkersdochter het door had. Dat van dat oogje op haar en het jaren later pas, nadat ze zich inschreef bij de Anonieme Weightwatchers hij daar ook zat en het toen twintig jaar en 62 extra-kilo later, na dat eerste e-clairke het koek en ei was en ze uiteindelijk in het lang en in het breed trouwden. Ze verhuisden naar Parijs waar ze nog lang en gelukkig leefden. Elk jaar stuurt Madelaine me nog een kaart van… Wacht.
In mei kreeg ik een gratis Brownie bij een Evian. Een patroon duikt precies op. Vijf keer in het totaal dus en elke keer heb ik wat extra gekregen. Van hetzelfde serveerstertje?
Ben ik in de tussentijd ook in de Starbucks geweest vraag ik me af? Of waren dat de enige keren dat ik daar was? En was dat inderdaad hetzelfde serveerstertje steeds? Ze gaf me een franse Croissant bij Engelse thee. Een Spaanse worteltaart bij een Italiaanse koffie, een Amerikaanse cake bij Belgisch water… Is dat haar hand?
Of zijn er effectief mini-pop-up-acties in die keten? En krijgt iedereen in die zaak richtlijnen om een subliminale internationale boodschap uit te sturen….
Leave a Reply