Tweede kerstdag

Liefste oma en opa,

Het is tweede kerstdag vandaag. Een tien jaar geleden, en nog wat, zaten we nu met zijn allen in de Malpertus. De plastieke kerstboom uitgehaald. De koekjeskoek aangesneden, de worstenbroodjes uit de oven voor wie nog plaats had na een middagmaal, een dessert, koffie, taart en wafels toe. De tijd verstreek en het werd al donker. Verveling en plezier die hand in hand gingen, die struikelden net als ik over een boomstronk of die de kaarten bovenhaalden. Het werd laat of het leek laat en we wilden nooit naar huis en de familie luid en aangeschoten, lichtjes, en zij, die het hardst ontkennen, nog het meest.

We waren tien jaar jonger, en nog wat, en onbezonnen, of ik toch, een stoethaspel waar veel verwarrend voor was. We hadden liefjes bij, of die andere neven en nichten toch. Iets wat me nu te binnenschiet: Zijn er ooit eigenlijk interne familiediscussies geweest of de kinderen voor Tom&Jerry droppen wel paste op het feest … Het is geen kritiek, ik zie de voor- en tegens al opgelijst worden door de bijhorende nonkels en tantes. Het past in mijn achterhoofd nog steeds. Op een plaatsje gelinkt aan die feestdag.

Kerst zal misschien nooit hetzelfde zijn. De klok draai je niet terug, maar het feest komt in andere gedaantes terug. Gelukkig is bij velen het er al, of nog steeds, tantes die oma of groottantes worden. Een fakkel wordt doorgegeven, glitterstokjes en glimmende gezichtjes vol uitpakspanning, een sterrenhemel vol wensen en het universum deint uit.

We, enkele neven en nichten, hebben vorig jaar besloten om het familiefeest met de familie voort te zetten. Of eerder, het was ons in onze schoot geworpen. Als een geschenkje. We komen geregeld samen, een paar keer per jaar met wat neven en nichten, zonder een clubje proberen te vormen. We lullen en lachen en houden de Leën-traditie hoog.
Na een vergadering hebben we wat van; Moeten we nog samenkomen? Nee, niet speciaal. Maar we willen wel samenkomen. Al is het om Bert zijn bierkelder leeg te drinken.

Ik kom dichter bij sommige neven en nichten te staan dan ooit tevoren en dat doet deugd. En Jeroen praat. OMG. Ik bedoel, ergens heb ik altijd wel geweten dat die jongen kon praten, maar achter gesloten deuren is hij helemaal niet zo stil als we dachten.

Opa, ik begrijp dat de wereld complexer is dan ooit tevoren, dat tucht en structuren vervagen en dat het moeilijk om te gaan is met die veranderingen. Dat ‘mee’ zijn met alles, onmogelijk is, zeker als je af en toe wat verstrooid of vergeetachtig uit de hoek kan komen. Dat een uiting van emotie vaak te snel in de kelder wordt gezet, met het idee dat ik dit later nog wel een keer zal gebruiken. Of gewoon, dat er zoveel liefde kan schuilen in stilte en een glimlach.

Ik laat het te weinig weten. Ik ook.
Soms denk ik dat ik de weg gevonden heb. Dat ik het leven heb gevonden dat me ligt en soms is er zoveel mist dat ik zelfs niet meer zie welke kant ik vandaan kwam. Zoals vroeger. En op die momenten, ging ik dan even naar jullie, oma & opa. Nu, heeft het merendeel van de neven en nichten al een familie, en vaak gaat dit gepaard met een te druk leven om die gezelligheid te koesteren. Ze zijn er, die momenten. Die kennen we dankzij jullie ook.

Lieve oma,
Je hebt een geweldige familie nagelaten. Getoond dat in een kleine attentie gezelligheid kan schuilen, dat je beter om iets kan lachen als je het niet begrijpt. Dat er broers en zussen zijn met verschillende meningen en dat het voor altijd broers en zussen zijn. We hebben een sterke familie. Met mini- en micro-Leëntjes of -Hohootjes, ook al dragen ze niet altijd jullie naam.

En de dag dat ik dan twijfel, of ik naar een of ander familiefeest ga, is het niet omdat ik niet wil gaan. Maar omdat ik me schaam, dat ik ze niet zo veel zie en ze eigenlijk te weinig ken.

Veel liefde en warme kerstwensen
en prettige eindejaarsfeesten.

Joost