Voor MoMeNT-festival stelde Marco Cirone een gelegenheidscollectief samen om de maan in al zijn vormen te belichten. Een voorstelling verweven met de betere popsongs van welleer, zoals “Moon over Bourbonstreet” (Sting of “Space Oddity” (Bowie), klassieke stukken gecombineerd met verhalen en slam poetry.
Een van de slamteksten die ik schreef voor de voorstelling is de onderstaande tekst. De tekst werd op de 14de Sonate oftewel de Mondscheinsonate van Beethoven gebracht. Op piano gespeeld door de immer geweldige Marie Francois.
De volgende supermaan is pas op 1 augustus 2023, nog even dus. Dus één van de teksten wou ik even – op vraag van velen – laten lezen.
Aangezien het vooral een performancetekst is, ga ik hem er ook weer offline halen na een paar dagen.
Hemellichaam
Ze zegt dat ze al jaren aan de hemel stond
vraagt zich af wat de mensheid van haar repertoire vond,
nu Artemis, Luna, Diana en whatnot hadden afgedaan…
Ze vraagt zich af of ze tekort schiet terwijl we allen van apen afstammen, zover van de aap willen afstaan als de maan terwijl er meer cosmische lijnen ons eerder verbinden met hun dan met sommige koppels die over enkele lijntjes in contracten bagaar maken over hoederecht van hun kinderen en wie ze maandag van’t school moet halen.
Dat ze onzeker is, op dit moment van het jaar toegankelijker, maar bleker is, of ze mooi genoeg was, zorgzaam, overbemoederend, beschermend, verstandig en verantwoordelijk, want bij de minste uitbundigheid bij eb en tij, voegt ze toe, kijkt iedereen naar mij?
Ik zeg dat ik slecht van dichtbij naar een hemels lichaam kijk, zonder dat ik gebreken zie, met een glimps opkijken, want staren is verboden. Dat bij elke gemoedstoestand man of vrouw, blij of treurig ze er is.
Al is ze niet altijd volledig met zonovergoten. Dat door haar wentelen en ons wentelen zwartspreken achter haar rug, nooit zal bestaan. Meer wolven huilen in haar naam. Ik zeg dat ze meer gelaagd is dan de veelheid van twaalf terugkomende namen van maan en haar positie die maand, – haar stand of kleur, haar humeur, …
En dat ik als man het nooit zal begrijpen en enkel kan ondergaan.
Alsof Maneschijn er enkel is omdat iemand er liefde naar gooit.
Vallende sterren aan verspilde moeite.
Dat we zonder maan nachtwezens zonder eerbied werden, als verloren zwarte schapen zonder herder. Als weerwolven jakhalste en vampieren nog bloeddorstiger in het leven stonden, en elke nieuwe cycli is een nieuwe kans boven het doopvont, loslaten van zonden, waar we de maan als spiegel zien, ‘t eeuwige gevecht om beter of vollediger onszelf te worden.
Ik zeg dat ze vóór Godin ook een moeder is, van wassende schoonheid steeds meer haarzelf is en het draait om de zon, maar niet persé nog om de schoonheid van schoonheid. Niet meer het pronken. Wel het openstaan om te leren kennen, maandelijks meer, zonder voorgeschiedenis. En elke keer weer als een godin te stralen in het donker. Zonder dat dat vanzelfsprekend is,
of mag zijn…
En stiekem
vraag ik me af of wanneer je op de maan staat – er op gegeven moment slechts een halve aarde is?
Ze vraagt zich af of ze tekort schiet en ik zeg dat ze zo mooi is als de braakbal die een mythologische jakhals uitbraakt.
Dat kwam er anders uit dan ik bedoelde.
Ik zeg dat ze nog nooit zo dicht is geweest, denk dat we als prille mensheid nog steeds te ver uit het raam leunen, als een boek waar geen sciencefiction in hoeft, dat Luna in de toekomst een werkpatroon voor vrouwen biedt voor elke werkgeefster, onderneemster, of leidinggevende die paradoxaal meer contact met haarzelf en de aarde zoekt.
Ze cirkelt digitaal in etmalen rondom me en vraagt zich af of ze tekort schiet.
Ik antwoord dat we dankbaar zijn en dat toont zich in de jaguar maya-godin Ix chel die weergegeven wordt in elke kleurreflecterende pixel op een scherm. Als een spreekwoordelijke ode.
Als sterren die door het breken van de maan zijn ontstaan.
Ik zeg dat ze onnavolgbaar is als de mensheid die een zoektocht aangaat om het heelal in banen te kunnen tekenen, dat de mens in al zijn verstand, niet op haar omgangsvormen is berekend … Ik zeg dat ze een moeder als een godin is, dat de waarde van een lichaam intrinstiek aan het durven maken van keuzes in het leven is, het staven van goed of slecht, de onderliggende gedachtes, een innerlijk gevecht en elke slapeloze nacht uit haar cyli die daar uit volgt… dat the womb of baarmoeder voor meer eenheid dan machtswellust kan zorgen.
Jee Kast 2021
PS. Dankjewel aan iedereen die er vanavond was.
Supermaan
by
Tags:
Comments
One response to “Supermaan”
-
Wij waren er gisteren ook. Het was gewoonweg prachtig.
Bedankt voor de mooie avond
Leave a Reply