Kleine stapjes & Leerwinkel
De Leerwinkel Genk is een kennisplek: Hoe vind je je weg in het tweedekansonderwijs? Waar kan ik bijstuderen, scholing doen? Hoe kan je groeien en de mogelijkheid hebben zelf te ontwikkelen? Welke mogelijkheden biedt de maatschappij ons als we “handenvrij” op de arbeidsmarkt staan…
Intro.
Een paar weken geleden kreeg ik van de Leerwinkel Genk een telefoontje. Of ik niet een tekst wou maken voor hun informatiedag. Meteen had ik een idee. Ik zou een tekst maken over kleine stapjes. Kleine stapjes die we als kind leren zetten. Kleine stapjes in ons leven. Leren schrijven of wiskunde leren. Leren fietsen of auto leren rijden. Mondjesmaattechnieken oppikken.
De tekst moest heel toegankelijk zijn. Niet iedereen is hun tweede taal even machtig. Duidelijk en eerlijk zijn. Alle mogelijkheden van de leerwinkel belichten.
Toen ik thuis kwam had ik er ook een bedenking bij. We leren wat en worden er beter in, gaan een bepaalde richting uit en de klein stapjes die we zetten, worden groter. De maatschappij verleidt ons om diezelfde stappen steeds groter te zetten. Kordater, steviger één richting uitstappen. We verleren om af en toe nieuwe pasjes een heel andere richting uit te zetten. Wat als… en dat is een minder toffe gedachte, wat als we in de richting die we uitstappen ineens niet verder kunnen? We geen kant meer op kunnen?
Vorige week had ik een ontmoeting met een man uit Genk en besloot ik het idee dat ik had over ‘kleine stapjes’ te laten varen en een persoonlijk verhaal te vertellen.
Als opstandige tiener was ik verbolgen
geen tijd op schoolbanken verspillen
geen interesse in morgen,
ik dacht alleen aan vandaag
eigen boontjes doppen was spek voor mijn bek
en dat speelde ik ook binnen.
Leren uit boeken, dat was toch niks voor mij,
gooi me op de arbeidsmarkt,
belandde met een smak, dat nam ik er wel bij.
Ik heb peren gezien, maar was m’n eigen man,
leerde stapsgewijs van wat ik allemaal kon.
Goed met mijn handen en startte in de bouw,
na geploeter, de eerste stelling, een verloving,
ons huis en erin de liefste vrouw, en kind en kind.
Hadden we het krap, deed ik horeca erbij
pas op, aan de kant. < Opzij op zij opzij,
maak plaats, maak plaats, maak plaats,
we hebben ongelooflijke haast>* en kind.
Achttien jaar later, nog steeds hetzelfde werk
na 18 dagen piekeren, de kogel door de kerk.
Door ‘t tweede kans onderwijs weet ik dat ik win.
Wil ik me verrijken, welke richting ga ik uit?
60 diplomagerichte opleidingen. Hoe begin ik er aan?
Moet ik voor een diploma weer de schoolbanken op?
Waar kan ik van op aan?
Hoe zit het met mijn werk en sta ik op de dop?
Loopbaanonderbreking of een tijdskrediet,
wat leer ik bij om wat te gaan doen?
Tweede kans met beide handen, ik grijp en ik geniet.
Ik knijp’m om bij te leren, handen in het haar, maar ik wil gewoon proberen.
M’n oudste gaat studeren en de jongste heeft het moeilijk in de klas,
de problemen die zich stellen, hoe kan ik dat vertellen?
Wil ik haar helpen met wiskunde, zit ik gewoon vast.
Blik ik terug op mijn verleden. Trots.
Op wat ik realiseerde, stond ik op eigen benen,
voorzag gezin tot op het heden.
Toch bekruipt me het gevoel dat ik er te weinig was.
Kwam ik in aanraking met de Leerwinkel Genk.
Leren, bink. Denk. Studeren of het werk,
investeren in mogelijkheden en de toekomst die wenkt.
Geloof in mijn handen en vertrouwen op koppie-koppie,
Nu ben ik rijper om te leren, het tij zal ook wel keren,
als mijn verworven kwalificaties in kaart worden gebracht,
test ik competenties met een toelatingsproef
en zijn er ook wel examens.
Hou je vast aan de takken van de bomen.
Het was blokken en studeren, het was ook even stomen,
want de druk stond op de ketel, prestatiegericht werd ik een man
met meer mogelijkheden in de wereld. Groot was de vreugde
toen ik mijn examencommissie behaalde,
ik stoei met getallen met mijn dochter,
het lijkt wel een reclame
eerste stapjes van een tocht, ik hoef me niet te schamen.
De tweede stap is
om een diploma hoger onderwijs te halen.
Jee Kast 2017.
* Herman van Veen
Leave a Reply