Op tijd en stond

Je stem verheffen.
Het kan van de wereld een nuttigere plek maken. Af en toe.
Het kan zich enorm lonen wat nuttig te zeggen. Aan mensen en hun gedachtengoed te pulken en ze te laten nadenken. Geen antwoorden voor te schotelen. Dichters hebben geen antwoorden. Maar kunnen wel de juiste dingen aanstippen om over na te laten denken.

Gisteren trad ik op op de Goei Wei in Houthalen. Een initiatief uit het hart waar een open debat was rond onze groeiende en vergroeiende samenleving. Groeiend, zoals we willen, en vergroeiend, zoals we niet willen, met alle neveneffectjes en alles wat we nu pas zien en ooit geen rekening mee hielden, toen we het als plantjes opzetten en water gaven. Niet om te vitten, maar om constructief te kijken waaraan in de maatschappij nog gesleuteld kan worden.

Het gesprek mocht ik afsluiten met een korte performance.
De volgende tekst is een herwerkte tekst. De oorspronkelijke tekst deed ik ooit voor Staat van de burger in Antwerpen.

Ik was tien jaar.
Het was dezelfde dag als vandaag.
Het was op een wereld die op de onze leek.
Het journaal stond op. De soep stond op. Ik stond naast mijn moeder te helpen in de keuken.
Ze stond er op. Ik keek naar de nieuwsbeelden en vroeg aan haar;
“Mama, wat moeten we met al die mensen?”

“De soep kookt over,” zei ze nuchter. “Er zit teveel in de ketel.”
Ik heb borden klaargezet voor gasten uit alle delen van de wereld,
zonder na te denken hoeveel borden op tafel kunnen.
Bij elk systeem hoort een leercurve.

Bij elke stap die ondernomen wordt, komt politiek dichterbij,
ik hoor de koning fluisteren, weet niet wat hij zei.
Het zal aan mij liggen. Ik slaap met ogen open. Jarenlang in slaap gesust door een welvaartstaat, waar kleine vissen door mazen glippen, ondernemers in plezierboten reisjes maken en de maatschappij een roetstrooiende visserboot is, die op springen staat. Laten we roeien met de riemen die we hebben.

Ik ben feitelijk te rijk om gedupeerde te spelen.
Wie niet waagt… Wie laat wat links liggen, wat kan mij het schelen?
Of is ’t rechts laten liggen? Empathie en kloven dichten, nu we op leeftijd en op waarde zijn gekomen. Afstemmen is bijleren, het wordt tijd om die vorm van toekomst te oogsten en te telen.
Elk voornemen is een hart, met logica èn kennis onderbouwd. Geen hersenloze oproerkraaier die stennis schoppen voorkauwt. Onze sterkte is ons vermogen, maar dat vermogen zien, …

Op gedeelde kracht, gezamelijke voortgang,
niet elke doorgang is een tunnelvisie. Vooruitgang door in elkaar geslagen handen,
open blikken en participatie. Een wirwar van overdreven regelgeving of gehakketak
van regularisatie. Voelde ik me machteloos bij de logheid van het hedendaags monster
van democratie?

Het zal aan mij liggen. Ik wil geen namen noemen of vingers wijzen.
Als we woorden in daden dienen om te zetten, waarom zou ik als woordkunstenaar dan recht op spreken eisen?

Jee Kast


Ook stond ik op de Goei Wei met #nualzerevingers. Een act waar ik met mijn schrijfmachine voor iedereen die passeert een gedicht schrijf. Volg mijn fratsen ook op instagram @jkprojects902 of #nualzerevingers


Posted

in

by

Tags:

Comments

One response to “Op tijd en stond”

  1. Beste Jee Kast
    Ik heb er van genoten hoe alles uit je “pen” vloeide, dank je wel voor de mooie ervaring.
    Groetjes, Marie-Louise

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *