om bestwil

Er zijn dagen dat ik geluk niet bij kan houden,
dat het kraters vermoeidheid nalaat.
Elke stap die ik zet is er eentje van duizend secondes,
aan elkaar gevlochten als de bodem van een mand,
vernuftig en kruislinks en haaks op elkaar.
Nieuws schreed me voorbij,
zette grote aangrijpende passen.

De dag is weer begonnen,
de zon staat hoog en de kinderen leren
onheil spellen, terwijl alles aan ons voorbij spoelt

Hoe eenzaam kan geluk zijn, zelfverwijtend,
hoe moet ik dit weer neerschrijven?
Dat ik stoepen verkende? Vlak voor de avond viel,

ik kwam bedelaars en zwervers tegen
die helaas niet meer dan een glimlach kregen
en de 10de riep me na, noemde me een leugenaar.

Jee Kast 2011