Nieuwjaar

Een nieuw concept is dat ik in plaats van één, meerdere typemachines meesleur om in het moment zelf een multi-verse gedicht te schrijven.

Een watte? #multiverse
Vier totaal verschillende aanzetten worden opgeschreven. 4 startzinnen voor een gedicht. Ik werk me een half uurtje in voor het eerste publiek komt en gaandeweg het event ontstaat er in samenwerking met het publiek één gedicht.

In een culturele wandeling laat ik mensen ook kiezen met welk stukje ik moet beginnen voordragen, zo wordt het gedicht gekneed tot één geheel en

Voor GC de Maalbeek schreef ik tijdens de culturele wandeling van Santée op de Chaussée de nieuwjaarswensen op. Vooruit & terugblikken. Het gedicht heb ik geschreven tussen 17u30 en 21u.

Het blad dat de dauw of mist, opneemt.
Als de sterkte van papier symbool staat 
voor de voornemens die je neemt.
‘t Wordt slapper. 
Als het jaar goed begonnen, maar een chocolaatje, een wijntje 
en de eerste misstappen. Ik mis verwanten, familie en warmte, 
en ik wil niet terug kijken op miserie,
al kruipt ‘t in koude kleren. 

Het blad dat de nachtdruppels opneemt, wordt slapper.
Ik wil verstandig, onbezonnen en dapper. 
Schrik hebben wanneer nodig,
maar liever dat gevoeleven onder het tapijt schuiven, wegvegen.
Het blad en de bomen willen bloeien. 
Kunnen we er weer een jaartje tegen?

Als een tak die vrijheid zoekt, 
vertakt, de hemel besnuffelt 
en de ruimte voelt.

Als een vogel op die tak
opsnuiven en geen vogel voor de kat.
Creativiteit gebruiken, aanvoelen, hazepad, binnenweg en sluikroute.
Hoe kunnen we de toekomst en al wat er morgen is begroeten?

Want afgelopen tijd leek het
alsof ‘t leven in een telefooncel stond,
en alles was even 
of iets langer …
on hold.

Kijken naar auto’s, bejaarden, singles, koppeltjes, en verkeren.
Eenzaamheid, 
die niets anders kan dan passeren.
En drukte en mondmasker alles vertekent.

Of ‘t leven
even de hoorn van de haak,
bezet was.
Als de dauw zich opdringt, zelfs kruipt in groener gras.

Wat ik je wensen kan, is vreugde,
geluk om te ontdekken in speldenkopjes, de kleine geneugten,

‘t prikkelen van deugd en misschien zelfs zonder iemand te benadelen, de ondeugden.

Wat ik je wensen kan,
baby’s als je baby’s weten,
groen als je natuur wil,
rust als … de buurman het gras afrijdt,
stilte of hygge die je verblijdt, winterknusgezelligheid
en als je wil vakantiebraden-en-zomertijd.

Ruimte als je spelen wil,
vervelen als,tje, even niks …
je verkleden als je garderobe je niet meer schikt.
Muziek luisteren en spelen, 
tijd om aan elkaar, je vrouw of je vriend te kunnen spenderen.

Een snoepreisje om indrukken in Amerika op te steken. 
Of even iets uit te kunnen steken, zonder dat mama’t mag weten.

Genieten van het gezin, 
tijd maken en ‘t stof & de bouw even vergeten.
Party en feesten
met giraf en limonadefanten je nooit meer vervelen,
en vrienden teksten dat ‘t plezant is. 

Luchtje scheppen, adem halen.
Om voluit te kunnen genieten, cultuur aan te kunnen bieden,
gezondheid en nieuw leven in te kunnen blazen.
Van een show’ke genieten, van een voorstelling,
of zelfs zelf een danske te kunnen plaatsen.

Adem genoeg. 
Om de avond te beleven, stilstaan. 
Wat kan cultuur bieden?
Onszelf even te verliezen.

Dat we wee kunnen dollen, dartelen, hollen en plukken,
de momenten, de dagen in vree, om op te kunnen stapelen.

Adem genoeg, broeken scheuren en ontrafelen,
stilstaan. In en uit, In en uit. Blijf ademen. 
In en uit, binnen en buiten.

Buiten de box, die een huis geworden is,
verder dan de brievenbus, die mentaal nog steeds een horde is.
Stapsvoets, stapsgewijs, of een spurtje inzetten.

Mensen een hart onder de riem steken,
een handje helpen, om al wat open ligt te stelpen.
Geen zout in wondes, windels.
Vinden,
hervinden van samenhorigheid
wat de mensheid ooit
al eens
heeft gevonden.


Jee Kast