Leerkrachtig.

Ze vroeg of ik genoeg had aan dit?
Ik keek naar ‘t fotootje van haar schrijfopdracht, dat met haar smartphone getrokken was. Hier moest ik toch een nachtje overslapen.

Als ik leerkracht was geweest, had ik het waarschijnlijk niet aanvaard. Zou ik vast gezegd hebben dat er regels zijn voor huiswerk en dat ze maar moeten zorgen dat dat degelijk en ordentelijk moet worden ingeleverd en dat de maatschappij in het latere werk leven dit nooit zou goedkeuren.

En wat voor woord is dat ook ordentelijk? Dat is zo een woord in het land van kostuumbroeken waar teveel stijfsel in zit en rokken met gewichtjes aan, zoals bij tafelkleedjes, zodat de wind niet ineens speels woeps kan doen.
Een woord uit het land van communicantjes die de dag van hun leven mogen vieren en dan gelijktijdig stil moeten zitten, want er moest maar eens een groene gras- of mosveeg dwars over hun nieuwe matrozenpakje komen. (Oh boy, had ik me wat groene gras- en mosvegen. Elke ooit-verzopen boomstam wou me op dat moment knuffelen).
En die maatschappij willen we toch ook niet meer toch?

Zijn dat vooroordelen dat het merendeel van de leerkrachten het vast niet aanvaard zouden hebben omdat we iedereen op hetzelfde moeten kunnen beoordelen? En hoe kunnen we nu een hoogtespringer scores geven als we de lat ineens schuin gaan houden?

Daarbij, naast de prestatie worden we ook in deze maatschappij afgerekend op presentatie. Nee, een homeworkselfie is niet voldoende. Nee, je typt het maar over en nee, ik zie aan de baseline dat je het via je smartphone doorstuurde en nee, het maakt me niet uit dat jouw studiebegeleider taken voor mijn vak niet beschouwt als huiswerk en dat dat de reden is waarom je het stiekem per smartphone deed.

Maar ik ben geen leerkracht.
Ik moet aanwakkeren wat te vaak links wordt gelaten. Ik moet stimuleren dat een creatieve oplossing de wereld kan redden, hoewel op dit moment die creatieve oplossing voor andere misschien gemakzuchtige doeleinden is aangewend. Ik zou haar willen zeggen dat ze niet moet studeren -en hoewel het soms onnozel lijkt wat ik vertel- ze af en toe als troef creativiteit mag inzetten. Ook in haar schoolwerk. Bij het spelenderwijs leren hoor je af en toe een deksel op de neus te krijgen. Daar hoort af en toe een buis bij. Haar ouders moesten me horen.

Anderzijds weet ik ook dat er een basis moet zijn en iedereen weet dat die er op 16 jaar er zelden is. Of dat de wiskundetoets die haar al twee weken uit mijn les houdt best een uitdaging kan zijn. Een uitdaging met van buiten leren, pogingen tot inzicht, wanhoop en misschien zelfs een stresslevel waar de kapitein van de Titanic een puntje aan kan zuigen.

Ooit had ik haast het maximum op geschiedenis. Tot op dat moment dat ik besloot na het examen een vraag te stellen. Iets wat ik nog steeds niet begreep en ik mocht met een ‘7’ naar huis gaan.
Terwijl ‘het examenmoment’ in mijn ogen al afgelopen was.
– Waar zijn de beloningen voor lef “ik weet het niet, mijnheer”?
– Voor creativiteit “Mijn huiswerk heeft de hond opgegeten, want ik wou een verhaal schrijven over een vleesetende plant en ik heb het niet af kunnen maken omdat ik naar de dierenarts moest”
– en voor tijdsgerichte oplossingen omdat je passie zegt dat je voor een vrijblijvende cursus je toch je huiswerk binnen wil doen. Dat je volhardt in iets waarvoor je je geëngageerd hebt, zelfs nu je er eigenlijk geen tijd voor hebt. Dankjewel Maya. Dit is geweldig.

Ik lig wakker en denk dat het best wel interessant is dat ze haar huiswerk onder haar schrijfwerk heeft liggen, alsof ze er stiekem aan bezig was. En dat er nog hoop is.

Jee Kast