koffie

Het was zo een ochtend waar je vroeg op wou staan om vanalles te doen. Enfin, dat nam je jezelf toch voor. Maar de ochtend wist beter, fluisterde; ik duur nog wel even, blijf nog even liggen.

Ik had ook zo een dag. De wekker werd gezet, de wekkee werd wakker en herzette de wekker. Zo een dag. Een uurtje later die woensdag stond ik op. De douche in, de salami het stokbrood in, en alles de tas in voor onderweg. Ik zette even de computer aan om de laatste hand aan een tekstje te leggen. Halfslaperig rond ik het af en pak voor mijn trip naar Dordrecht nog wat spullen in. Het wordt een lange dag, denk ik.
There ’s a new coffee bar in town. Koffie voor de trein?
Yes, zeg ik tegen mezelf, goed idee.

Ik ben er al verschillende keren geweest, een nieuwe zaak, stijlvol en strak. Smaakvolle koffie en een Italiaan achter het stuur. Het is koffie om u tegen te zeggen.
Wanneer ik binnenloop, staan er twee afgepeigerde gasten en een meid die met haar hoofd op de toog ligt aan de zijkant van de toog. De barman loopt langs en ik bestel een u om mee te nemen. Het trio kijkt op. De jongens teneergeslagen, het meisje doodop. Ik glimlach naar haar en de meid trekt een grimas. Ze hebben vast ook zo een woensdagochtend. Ze zien er uit als jonge toeristen, urban visitors, zeg maar. Toeristen klinkt zo oubollig. Studenten tussen een dinsdagnachtje stappen en hun eerste museumbezoek. Nood aan koffie dus.

De meid heft haar hoofd weer op, dribbelt voorbij de hoek van de L-vormige toog. Ze tjaffelt, haast geruisloos in een mooie boog door de zaak, loopt achter me door en parkeert zich links van me. Ik kijk haar aan, vreemd dat ze zo langs me opduikt. Ken ik haar?
Hey, zeg ik. Met grote ogen staart ze me aan. Als staren een beroep was, zou ze een dertienkoppige gezin ermee kunnen voeden. Lichtjes argwanend neem ik haar op. Ze lijkt een beetje op Ani Difranco.
Pas op, zegt de barman. Ze fronst haar gezicht, toont me een “wat is jouw probleem?”- of een “wat moet je?”-gezicht en ik doe een verbaasd “wat zie je?”-blik, waarop ze haar hoofd op de toog legt.
Ze volgt die twee jongens al sinds vanochtend, gaat de barman verder. Ik kijk niet begrijpend naar de barman. Hij schuift mijn spullen wat verder van het meisje.
We hebben net de politie gebeld en die zijn in aantocht. Ze wisten niet wat ze er mee moesten.
Kan ze praten? wil ik vragen, maar dat lijkt zo onbeschoft. Ik snap ook niet dat mensen dit zomaar doen als ik met Joris op stap ben.

Joris is een vriend en hij is blind.
Ziet hij niet? Vragen mensen.
Nee, hij ziet niet.
Weet hij het allang?

Soit, wanneer ik opzij kijk, ligt haar hoofd bijna op mijn schouder. Ze staat op haar tenen en heeft haar hoofd heel dicht bij het mijne. Als ze wil, kan ze zonder moeite in mijn schouder bijten, zo dicht is ze. Ze ruikt naar bier en is duidelijk nog geen twintig. Zestien en half ofzo. Het is heel bevreemdend. Haast Murakami-waardig. Het lijkt alsof ze autostop doet in mijn persoonlijke ruimte. Alsof ze mijn gedachten wil beluisteren, maar ze houdt haar hoofd niet schuin. Ik kijk terug en even liften we samen. Een moleculaire reis, de wereld vanuit een put bekeken. Alsof ik met blote voeten op mos sta en zachtjes naar beneden gezogen wordt, terwijl minuscule stertakjes tegen mijn huidplooien afsteken. Een frisse natte wereld, met een kater of badtrip van de afgelopen dagen. Er is een fractie van een seconde alleen haar gezicht. Even stond de tijd stil in die fractie. We begrepen elkaar. Twee elementen staan altijd op een lijn. Haar gedachten zijn vertroebeld.

Praat ze? Vraag ik aan de barman.
Nee, zegt hij, ze heeft nog geen w…
En jij moet je mond houden! zegt ze naar mij gericht.
Een verwijt, ik heb haar verraden. In de val gelokt. De barman herstelt van zijn verbazing.
Eh… Tot nu toe nog niet. Je koffie staat daar.
Een dampend bekertje staat tussen de twee jongens. Vreemd dat hij het daar zette.

Wilt u suiker?
Nee, zegt de koffie, vandaag niet.

Bonne chance, zeg ik tegen de gasten. Iets lacht binnen in me.
Wat zeg je anders? Zo een woensdagochtend is het nu eenmaal.
Ik vertrek, op naar Holland. Het wordt een reis zonder omkijken.

Jee Kast 2011