I do. (Doe ik.)

I do

Voor een gelukkig getrouwd paar maakte ik een huwelijkstekst.
Ze kennen elkaar al een hele tijd, hebben kinderen samen en na 9 jaar samen zijn uiteindelijk getrouwd. Tijdens Corona trouwen. Het was niet zoals het je het je voorstelt. Enerzijds fijn en intiem, anderzijds … . De man had de vrouw nog nooit ten huwelijk gevraagd en dat wou hij overdoen. Dus plande hij een hele verrassingsdag om zijn vrouw opnieuw tot zijn vrouw te vragen. Deze tekst mocht ik maken na een lange babbel in het geheim, en mocht ik enkele weken later voordragen nadat hij haar vroeg.

I Do. Of ik van haar hield?

Doe ik, 
I do, gehuwd en hoe. Maar naar gevoel, in liefde, nog niet getrouwd genoeg. 
Getrouwd en ‘t toch overdoen. Samen, slechts vijfhonderdzeventig en zoveel weken. 
En of ik van je hou, hoe jij als mama, partner of deelgenoot, staat in het leven.
hoe jij tere snaren aanroert, jouw zijn, hier, en zelfs in daden schiet ik tekort, al is dat kleine, 
die dankbaarheid meer dan vanzelfsprekend.

Doe ik wel
als dat ene klusje dat blijft liggen, wetend dat het ooit wel gebeurt en dat die ooit ‘ooit later’ met jou is. Doe ik – net zozeer – als een klusje dat niet blijft liggen, vanuit een het-gaat-en-zal-gebeuren of een we-beleven-het-nu-zekerheid. Het gebeurt, spullen slingeren, als kinderen in huis. Vingers tikken, en dat blijft, zolang wij een samengesteld ik zijn. Al probeer ik te beteren in alles. 
Twee handen op een buik, liefde ten voeten uit. Bewondering in zeven lagen opgestapeld, hoe jij steeds paraat als kinderen, werk, zus of familie, ik, … aandacht vragen. 

Doe ik, 
je opvangen en je rug zijn, in liefde, communicatie en met inburgeren en onthalen, ben ik soms de armen rondom, jij bent de graat, de spil, de roerganger van het gezin, onze powerbanker en oplader. 
Doe ik wel,
laat mij het even overnemen, want naast de familiemomenten bekruipt me de vraag of ik er genoeg ben, en kijk ik in drukte en omstandigheden vanop een afstandje vol immense bewondering, hoe geven tot spontane – alle ballen omhoog houdende – kunstvorm wordt verheven. jij maakt moeder zijn zo natuurlijk. de kinderen ‘t samenzijn, zoveel intenser.

Zodra we ook met hun kunnen. Doen we, trouwen en feesten, het vertrouwen verfeesten. 
En delen met familie en vrienden, je blijvend in de bloemetjes zetten als een levenslang avontuur.

Dat doe ik.
Naast me smijten en al laat ik steken vallen, kleine kantjes. Jij smijt je en negenennegentig procent van familie-onderonsjes vertrekt vanuit spenderen-we-aan-onze-kinderen-tijd. Inzomen, afstemmen, plannen, afspreken. Tot die één procent alleen, jij en ik, ook weer een tweehonderd procent gegeven is in ons samenzijn.

Doe ik, 200 procent en min 18 graden, als ijsjes halen, als topje van de ijsberg wat wij tweetjes nog intiem kunnen beleven, in stilte, in babbels in de zetel en grapjes, uitjes en zolang als we leven, 
nog lang, en gelukkig zijn én daarvoor streven. 
Doen we. 

Jee Kast 2022.