het nieuwe nu

Aarzeling staat in het trappenhuis,
vastberaden voeten te vegen, zolang hij daar
blijft, hoeft hij geen kant uit.
Dit is geen huis vol tranen, maar
wel gelegen in dezelfde buurt.

Laat de schoolbus me ophalen,
de buurjongen me uitschelden
en de hond me nalopen, terwijl moeder
me nawuift vanop het portaal.

Tienerjaren droomden van Amerikaanse underground,
drumden samen en hosten op muziek, nazwepend
en weggewimpeld, liggen ze nu hallucinerend
in het verleden. Achterbankspelletjes,
terwijl moeder de kaart ondersteboven houdt en
vader krampachtig de weg probeert te herinneren,
terwijl het straatbord drie minuten geleden een geweldige
ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet-item was geweest en
vader met zijn broodje bezig was en moeder met de zonnecrème.

Aarzeling zit in een auto op de inrit op de achterbank, afvragend
of die tweede kus nu even belangrijk is als de eerste,
en of ze ook zou voelen hoe nieuw dit is.

In het huis van melancholie,
weet terugblik nog waarom ze een vogelhuisje in elkaar staken
en geen carport -want krom is voor vogels even natuurlijk- en ze
weet nog waarom het gras groener leek, aan deze kant van de haag
-er stond nog geen huis met een buurvrouw in-.

Niets wordt vergeten, nieuwbouw
-en daar hebben ze opgelet-
heeft een grote zolder.

Ik weet nog hoe we speelden.

Jee Kast 2010