het argument

Het was in een meeneemeethuisding.
Zo een van die conceptdingen die als paddenstoelen uit de grond schieten, waar je de sporen van de maatschappij moet kopen als bewijs voor je haastige levensstijl. Neem nu soep, met een logo, een broodje met een logo, of wat lekker zoet mee, voor de dorst of een opkikker onderweg.

Het was haast sluitingstijd. Ik was net binnengekomen. Een medewerkster was al bezig om de stoelen achteraan op de tafels te zetten. Een andere stond wat springerig in het laatste kwartiertje haar werkvezels los te schudden.
Een koffie verkeerd, kan dat nog?
Komt eraan, lachte ze, halfhuppelend. Ze zette het de muziek wat harder, haar heupen alle richtingen uitwiegend zodat ik niet anders kon dan het opmerken.
Ik kom het wel brengen.
Ik zette me aan de statafel bij de deur en wat later bracht ze een koffie verkeerd en een knipoog.

Op dat moment ging de buitendeur open. De juf van achter de toog stond aan de deuropening en er stond nog iemand. Iemand die je vanalles zou kunnen noemen, maar het bleef een man die gewoon honger had, laten we het daar op houden. Ik hoef niet te vermelden dat hij een vuile broek met rafels aanhad, een hemd zonder knopen, een onderlijfje dat ooit wit geweest moest zijn en een geur die als een rode loper voor hem uitrolde.
Jij weer? lachte de juffrouw.
De baard knikte. De man die eraan hing, zocht even naar woorden, probeerde voorzichtig.
Eh. Jullie gooien toch een hoop dingen weg.
De juffrouw knikte alsof ze het niet echt mocht toegeven.
Heb je nog wat wat je morgen niet kunt gebruiken?
De juffrouw keek even naar de toog en naar het andere meisje dat in de keuken verdween met stoffer en blik.
Sorry -eh- Bart, begon het meisje. Ze kende hem? Was hij al eerder hier geweest of hadden ze al eerder gewoon op straat wat gesproken?

Zo een croissant… wat -eh- Hij wees naar de uitgestalde koeken en keek even naar de kopermuntjes in zijn vuile handen. Of misschien bedacht ik dat erbij om het plaatje wat toegankelijker of menselijker te maken.
Wil je wat kopen? vroeg het meisje met tegenzin.
Anders kan ik niets voor je doen, dat weet je.
Ze keek van haar voeten naar zijn voeten en naar zijn baard. De baard schuifelde wat dichter naar de toog, ik spitste mijn oren en opende een oog.

Kan ik zo geen ontbijtkoek krijgen?
Nee.
Zijn die morgen nog goed?
Nee.
Het meisje verbergde haar menselijke trekjes achter het logo, dat aardig begon te wankelen.
Alles wat hier morgen niet meer verkocht kan worden, dat wordt toch weggegooid?
Als we hier weggeven wat niet verkocht zou worden, dan zou op de duur natuurlijk niks meer verkocht worden, dan zou iedereen het op de einde van de dag gratis komen halen.
Of rijkere mensen zouden het idee steunen en er zou meer verkocht worden…
Eh… . Ze rolde met haar ogen en keek even naar de keukendeur.

Ge kunt die toch niet weggooien.
Wat smoothies werden door Bart aangewezen. Ze haalde haar schouders op.
Maar, maar, dat is voedselvoorspilling.
Company policy? probeerde ze.
We gebruiken wel ecologische bekertjes, dacht ik met een wrang smaakje.
Met al die honger in de wereld…
ik werk voor mijn eten, zei ze opstandig.
… dat is toch niet normaal. vulde Bart zijn zin aan.
Ik gniffelde.

Het meisje worstelde met haar pose en hoe ze de zwerver moest buiten winkelen. De keukendeur zwikte open. Alle drie keken we naar het andere meisje dat eruit schoot.
Sabine? Ik moet er vandoor. Het andere meisje schoot in haar leren jasje, gaf een scheve kus aan het meisje aan de toog en liep naar de deur. Aan de deur hield ze even stil en keek van de ene bezoeker naar de andere. Ik gimlachte even en keek naar mijn koffie.

Alles goed hier? vroeg ze aan Sabine, wie weer achter haar toog was gekropen en het koffiemachine verder opblonk.
Ja hoor. Vertrek maar, ik zorg wel voor de rest.
De deur was nog maar net weer dicht en de Bart deed een stapje richting toog.
Zou ik niet zo een shake kunnen krijgen?
“Ik kan niet zomaar…”
Ik leek ongeïnteresseerd naar het straatbeeld te kijken, maar de reflectie van het vensterglas had echter mijn volledige aandacht. Ik dacht, ik zal maar even blijven zitten tot Bart uit de zaak is. Niet dat ik die zwerver niet vertrouwde, maar dat was in elk geval makkelijker voor het meisje. Of misschien net niet, misschien had ze hem allang wat gegeven als ik er niet geweest was. Soit, ik bleef tot hij weg was.

Kunt ge niet zeggen dat die ene shake is omgestoten?
Vraag je me nou om voor jou te liegen?
Zeg dan dat hij gevallen is? Dan laat jij hem vallen en raap ik hem snel op.
Ba-art…
Of dat hij slecht is geworden?

Ze zuchtte.
Het kan toch…
Hij streek zijn baard die koppig dezelfde groezelige krullen bleef vasthouden.
Voor een keer?
Ze zuchtte nog een keer, had zoiets van “och, kom, waarom ook niet?”.
Eentje met appelsien?
Met banaan? Probeerde Bart. Zijn minieme handgestes lieten blijken dat hij erg trots was op zijn prestatie.
Een smoothie met banaan, voor mijnheer. Ze glimlachte en knipoogte naar mij. Ik voelde me betrapt.

Dankjewel. Dankjedankje, Bart snelde naar de deur. Ik onthou dit.
Vergeet je niet te wassen, riep Sabine hem na.

Bart knikte ja-ja-ja-ja en Sabine gaf haar aandacht weer aan het koffiemachine. Ik dronk mijn laatste slok en stond op. De afvalbak hapte gulzig naar mijn bekertje. Plots hoorde ik een gevloek en scheldtirade van buiten. Ik draaide me om. Zo een slowmotion-filmmoment waarbij je een no-o-o-o-o hoort en een held zich langzaam omdraait, wetend wat er gebeurd is. Er lag een zwerver en een smoothie languit over de stoep.
Bananensap en teleurstelling rolde langzaam over de stoeprand.

Gevallen dus.

Jee Kast 2011