150 jaar sociale strijd – De rode maagd

Vreemd.
Ik krijg een vraag of ik een gedicht kan schrijven voor de tentoonstelling 150 jaar sociale strijd. Dat an sich is niet zo vreemd. Wel of ik een bondige uitleg over een historisch persoon bij een grafisch beeld van een kunstenaar wil verzorgen. In het Casino van Waterschei is 6 tot 8 maart een thema-tentoonstelling rond 150 jaar sociale strijd.

Weer een betoog ging de mist in. Denk ik ‘s avonds. Een blog die de mist ingaat. De vraag ging over Viro Major, de rode maagd van Parijs. Voor bij een werk van Moris Venken.
Nooit van gehoord, denkt u, dat dacht ik ook. Toch bij een van de twee namen. Moris ken ik al enkele jaren, een grafisch kunstenaar. Hij maakt sociaal bewogen kunst die de menselijkheid via grafiek portretteert. Zo maakte hij een vijftal jaar geleden een reeks moslimaportretten die op een prettige manier confronteerde. Dialoog openen, bedoel ik dan.

Viro Major dus, dus ik doe opzoekwerk. Trefwoorden worden: 
Louise Michel, les Communards de Paris, Napoleon en Victor Hugo (een gedicht over en brieven aan Louise Michel). Loui-se, niet te verwarren met die politicus. Ondanks dat politiek wel een link kan zijn en dat la vièrge rouge eveneens sterk politiek geëngageerd was.

Brainstormen met een leeg blad. Beginnen met wat ik ken. Napoleon? 
Dan denk ik aan Jommeke. De hoed van Napoleon. (Wist je hoe zo een hoed heette? Een steek.) Als ik nu wat maak rond een hoofddeksel vol gezag, dat steekt. Iemand, die met harde hand regeert, niet van kritiek ontzien. Met een Waterloo-steek. 

Het vreemde is dat er steeds een kruispunt is, waar dingen passeren waar je mee bezig bent. Wauw, denk je, wat toeval. Hoe geweldig is dit. Blijkt dat die hoed van Napoleon de dag ervoor voor een recordbedrag werd geveild.

Ik vertelde het geval aan Moris, als hij ‘s avonds het gedicht gelezen heeft.
Vreemd, denk je ‘s avonds. Ik controleer het even… Want ik wou het bedrag, voor hoeveel de steek verkocht werd, toch even checken. Blijkt dat de datum van vandaag gewoon boven artikel staat van haast 6 jaar geleden.

Wat een kieken ben ik, denk ik nog wat later. Denk je vast ook.
Toeval, het houdt geen steek. Of wel. Ook het gedicht nog een keer nalezen. 
Beducht op flaters. Vrouwenrecht dus en gelijkheid in arbeid, 
sociale anarchie en -klatsch, boem, baf- verbannen.

Er worden te weinig stemmen gehoord.
Te weinig lessen geleerd. We dwalen af.

Louise Michele was een onderwijzeres en zoveel meer. Ze vocht onder andere voor het recht op onderwijs en (beter betaalde) arbeid voor vrouwen. Ze werd een leidster van de arbeidsbond vlak na frans-duitse oorlog en was een gedreven communard. (La Commune de Paris, 1871). Haar manifesten en betogingen gingen niet de mist in. Mensen laten stempels achter.


Jee Kast
Het gedicht en een weergave van de tekening staan zondag online.
(Als ik mag van Moris)

Kom jij ook?


Posted

in

by

Tags:

Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *