Gisteren spring ik in Kiewit op de trein om naar een optreden te gaan.
Het is een heel stuk, zeker twee uur rijden, drie keer overstappen en het is zengende heet. In de trein ligt een Samsung, een oud model. Zo eentje waar alle toetsen nog opstaan en een heel Azerty-keyboard op gemurwd is.
Goed, denk je, kan gebeuren. Persoon vindt GSM, een prachtige krantenkop, denk ik laconiek. Morgenochtend schrijf ik wel naar de Metro en plaats ik een advertentietje in de lost & found. Ik steek de GSM op zak.
***
Twee uur later stap ik in Duffel af. Het plannetje om aan Theaterwater te raken heb ik niet echt grondig bekeken, ik herinner me dat het vrij dicht bij het station ligt. Ik loop een straat uit en op een hoek van de straat op een electriciteitskastje ligt een Smartphone. I kidd you not. Op twee uur vind ik twee GSM’s.
Naast de electriciteitskast staat een ligfiets. Logica, deductie, ik heb niet voor niks de hele serie van Sherlock holmes met Cumberbatch in de hoofdrol bekeken. Waarschijnlijk, en ik zie het hele gebeuren al voor me, heeft de eigenaar van de telefoon zijn GSM op het kastje gelegd, zijn fiets gesloten en is hier dit hoekhuis binnengegaan. Elementary. Het is een bebouwde kom en mensen hebben nu eenmaal de neiging om met de fiets quasi voor de deur te parkeren.
Ik loop naar de deur en aan de bel zie ik dat er twee appartementen zijn en een diëtiste.
Ik bel aan bij het eerste appartement, geen gehoor. De tweede idem dito, geen gehoor. Dus ik bel aan bij de diëtiste. Op de deur hangt een bordje, bel en ga binnen. Ik bel, ga binnen, zie een bordje met diëtiste op en open de tweede deur. Een vrouw en een hoofd uit de wachtzaal kijken me nieuwsgierig aan. Of de ligfiets niet toevallig van iemand is? vraag ik.
Oh, die is van mij.
En of dit dan toevallig uw smartphone is?
Opluchting en dankbaarheid.
Goh ja, wat zou ik zonder en… Dankbaarheid heeft iets heel mooi. Het lijkt op ergens binnen gaan voor taart en even later sta je tevreden weer buiten, zonder dat die taart nodig was. Het gevoel dat je krijgt door wat terug te geven is al meer taart dan je opkan. En daar heb je geen diëtiste voor nodig.
***
Theaterwater is leuk. Tweehonderdvijfitg aandachtige hoofdjes naar het podium gericht en ik klater woorden. Na het optreden tref ik een vriendin.
Hoe onwaarschijnlijk is het, eindig ik mijn verhaal, twee GSM’s op één dag vinden.
Misschien is het een bericht, zegt ze. Een bericht van ergens of van GOD, voegt ze er lachend aan toe, dat je iemand moet bellen.
Moet je iemand bellen?
Ze kijkt me vragend aan. Ik lach het idee weg. Daar geloof ik niet in. Bijgelovig ben ik helemaal niet, geen hoefijzers, vrijdag de dertiende of zantkorrels (check mijn laatste taaltumor) voor mij.
Wel geloof ik in voortekens. Wanneer een gigantische bruine spin op een zetel zit tussen jou en het meisje dat je wil kussen. Don’t kiss the girl. Wanneer je ergens blijft slapen en het zou wel een heel interessante avond kunnen worden en de oude WC-deur van het WC waar je op zit blokkeert. Zodat je anderhalf uur moeite dient te doen om buiten te raken, stel geen vragen. When you’re out, run. Die dingen.
Nee. Niemand moet ik bellen. Ook al maak ik de bedenking, … wie, of wat zou er gebeurd kunnen zijn en waarom zou ik iemand moeten bellen.
Ik ben er niet gerust op.
***
Het plaatselijk theater geeft het beste van zichzelf. Het is in open lucht en wat verder staan toiletttes. Werftoilettes van Boels; Het schemert al een tijd, het is net niet donker in de kabine. Eerder die avond was ik in precies diezelfde al geweest. Als er ooit in de biografie van mijn leven urine in de lucht zou kunnen blijven hangen. Dit is het moment. Tijd stopt.
Naast het toilet ligt een rechthoekig ding. De Boels-toilettes zijn grijs en oranje en dit oranje vakje, dat was daarstraks niet. Naast de WC-bril ligt een leren boekje. Een oranjekleurige GSM.
Ik haal diep adem en mijn plas is weer onderhevig aan de zwaartekracht.
Nee?
Ja.
Nee-hee. Trui kijkt me ongelovig aan wanneer ik de de Smartphone op tafel leg.
Dit is Freaky.
Ik knik. Dit was trouwens de makkelijkste GSM om terug te geven. Er was geen beveiliging op en na het theaterstuk hebben we de naam van dame in kwestie gewoon kunnen afroepen. Hoe je iemand terugvindt, met een GSM die beveiligd is met code, dat vertel ik nog wel een keer.
Nu heb ik een trein te halen. Me nog een retourtje afvragen wie ik moet bellen.
Jee Kast 2016
Leave a Reply