Zwaar tegen haar zin stond ze ijs te scheppen.
Alsof de laatste loodjes van een hoop-te-verwerken-wrevel tussen de sapjes in de smoothiebar begraven dienden te worden. Het was zo een dag waar haar humeur beter gecamoufleerd werd door de nacht, waar wekkers haar best wakker hadden getoverd wanneer er pas een glimlach over haar gezicht gleed. Maar ze deden het op het verkeerde moment.
Het gebeurt ook altijd op het verkeerde moment.
Wakker.
Weldra is dit weer een stad zoals elke andere stad.
Als geluk per opbod verkocht werd, dan zou je het gratis aan haar weg willen geven. Niet dat ze meelij wil. Ze schrobt alsof de ‘grrr’ aan het koffiemachine is vastgekoekt, alsof blinkend kwader zijn, mooier is.
Iemand voelt vast dit sponsje schuren, als spijt in zijn achterhoofd,
of is onoplettend. Zoals de oude man met de natte poedel,
koffiedrinkend met een geurtje.
Jee Kast 2011
Leave a Reply