Gisteren zat er in Terlinden (GC Essegem) een jongeman voor me die een spierverharding had in de nek. Niet alleen een stijve nek, ook zat het hoofd gedraaid alsof hij steeds langs je wou kijken. Of het door overmatig het hoofd naar de webcam houden was tijdens online-conferences of psychosomatisch was, dat wisten de doktoren dusver nog niet. Het enige wat ze voorlopig konden doen was botox inspuiten.

Mijn spierverzuring in de benen tijdens stress-pieken en opspannen van de kaken leken ineens heel banaal. Ja, ik let op voeding en bananen en paranoten gaan er ook makkelijk in. Maar dit was een ander verhaal.

Ik kan de typemachine inpakken en naar huis gaan. Alles opbergen en achterlaten. Toch verontrust elke ontmoeting me, ook al is er nu veel meer open. Het is alsof de vrije bewegingsruimte nog steeds gekooid is. De mentale pandemie woelt als een stil water. 

De jongeman werkte in de muzieksector en ondanks zijn passie kwam hij zelfs daar niet op zijn effe. Met mijn typemachine maakte ik het volgende gedicht.
(Dit is een aangepaste versie)

hoogspanning

Onder hoogspanning
als een energiestraat die een plek opeist
wie het opstapelen van stress best vermijdt

Wanneer een hobby tot werk leidt
en overmacht wijdbeens ‘t kantoor in schrijdt
wordt passie en muziek een strijd
als een berg die niet doorzwommen kan worden
en een springplank loslaten
mag of kan geen opdracht zijn.

zorgeloos af te zetten
als een piepvogeltje, hoog op een tak,
durven vallen, zonder pieken, de moeilijkste opgave
blijft, het hervinden van die oerdrang.

Er zijn nesten
die ons geborgenheid toewuiven
maar in het herontdekken van ontspanning,
kunnen we er vleugelslag buiten?


Jee Kast
— — —
Heb jij klachten of wil je met iemand praten? Ga op zoek naar professionele hulp of zoek een safespace om ergens je hart te kunnen luchten. Jouw welzijn en dat van je omgeving kan hiervan afhangen.
Blijf niet met droge broden zitten.
— — —
#nualzerevingers is een literaire act, gesubsidieerd door Literatuur Vlaanderen en zowel particulier te boeken of voor evenementen.

Een leerkacht Nederlands liet zijn leerlingen een recensie schrijven over “Wat ik verteld had …”

Als maker kijk je heel anders naar je creatie. Ik ben een verzamelaar van indrukken die ik vertaal naar tekstcreaties of poëzie, en die deel ik wederom op een podium. Alles wat er in een voorstelling zit, draagt bij aan het bouwwerk, een steentje in een mozaïek. En als je dan in marathonsessies repeteert om de voorstelling te brengen, blijft er alleen nog het gewelf over, zo lijkt het, en zijn alle details … slechts details. Dat er zoveel uitgehaald wordt door een groep “zesdes” verraste me wel. Sommigen bleven hangen op één zin uit de voorstelling, sommigen reflecteerden op fragmenten, scènes of gedichten.
Hieronder een kleine bloemlezing.

Vooroordelen doorbreken?
“Als ik het woord ‘poëzie’ hoor dan denk ik aan de alledaagse, doorsnee gedichten waar bijna alles op elkaar rijmt. Jee Kast heeft daar verandering in gebracht. Hij heeft me laten inzien aan de hand van deze voorstelling dat poëzie veel meer kan zijn dan een paar woorden die op elkaar rijmen.
<…>De voorstelling blijft ook interessant omdat hij de woorden op een vernieuwende manier brengt en ook op een actieve manier. Ik ben vrolijk verast van deze voorstelling en nu kijk ik met een heel ander perspectief naar poëzie.”

Rode draad?
“Het moment dat bij mij is blijven hangen, is het moment waarop hij het gesprek start met de oude man. Dit omdat het gesprek de rode draad in de voorstelling. Het is de aanleiding naar de poëzie voorstelling. Door dit gesprek stel je je ongelooflijk veel vragen die gaandeweg worden beantwoordt. Ondanks er slechte communicatie is door het verschil van herkomst, is er communicatie door poëzie. Jee Kast brengt het gesprek op een erg boeiende, bijna rappende, manier zijn voorstelling. Zelf ben ik geen fan van poëzie, omdat ik het vaak niet begrijp, maar door zijn vlotte manier van spreken werd ik opgezogen in het verhaal.”

Gelaagdheid?
“Het voor mij krachtigste moment uit de voorstelling “Wat ik verteld had” van Jee Kast was wanneer hij reactie geeft op de consumptiemaatschappij en onze maatschappij in het algemeen. Hij leidt dit stuk in door het te linken aan zijn persoonlijke ervaring met een vrouw die veel jonger was als hem. Hij zegt onder andere dat de maatschappij ons aanleert dat onzekerheid normaal is en dat door overproductie en overgewicht de economie wordt aangedikt. Hij hint doorheen het stuk dat de maatschappij slechte dingen, zoals onhaalbare schoonheidsidealen, normaliseert, maar daarentegen je slecht laat voelen over normale dingen.”

Sterke momenten?
“Wat ik er zo sterk aan vond was dat hij een avond opstap gaan zo goed kon verwoorden, ondanks dat hij (door gebruik van alliteratie) maar een beperkt aantal woorden had waaruit hij kon kiezen. Hij creëerde een goed beeld en een passende sfeer van hoe zo’n avond eruit zo zien en dat maakte dat je als luisteraar je kon inleven. Er kwamen herinneringen bij me boven, van toen we nog op stap mochten gaan.”

“Het ritme van de woorden, <…> het moment dat hij fuifde in bezonken toestand, raakte mij het meest. Hij maakte meeslepende moves, bevlogen in woorden. Zijn lichaam nam de wereld even over in combinatie van die prangende tekst. De lichten volgden zijn ritme en gevoel. Een mooi theaterbeeld dat je niet snel zal vergeten. Het riep bepaalde gedachten en gevoelens bij me op. Hij deed het zo puur, en omhelsde mijn gevoel. Hij daagde mij uit om het zelf te gaan doen. Slam-poëzie is sterk.”

“<…> Ik zou geen één krachtig moment kunnen kiezen, velen hadden een bewonderlijke eigenheid. Het ritmisch fuifje, het peinsmomentje rond milieu, het gedicht voor de oude man… Veel inhoud gegoten in een tastbare structuur. Hij zegt zodanig veel, dat er voor ieder wel iets tussen zit dat weerklinkt.”

“Een millennial-romanticus, <…> Jee Kast speelt met woorden alsof ze daarvoor gemaakt zijn.”

De voorstelling boeken voor in jouw school of klas? Stuur me een berichtje.