Het jaar goed inzetten, hoor je overal.
Heerlijk, eenieder een goede, frisse start toewensen. Oprecht en gemeend.
Gebeuren veranderingen door kleine wensen te copy pasten aan mensen die je ergens van kent of is het meer dan dat? Hoe meer mensen we onthouden of van ziens kennen, hoe meer mensen we het goede kunnen toewensen. Dat klopt. En hoe meer het lijkt alsof de wens aan waarde verliest, een tegenstrijdigheid.
Wat me ook brengt tot hetgeen ik vandaag wil posten. Niet om azijnpisser te zijn, wel om even stil te staan.
Een van de meest ergelijke online dingen zijn onpersoonlijke berichtjes, vind ik. Of kettingbrieven of vergelijkbare acties. Niet dat we ons niet mogen amuseren om iets ernstig onder aandacht te brengen. Maar of het allemaal helpt…
De eerste post dit jaar is een brief die ik enkele maanden geleden schreef,
en op fb plaatste.
Beste Angelina Jolie,
Sorry dat ik je niet heb kunnen bezoeken toen het nodig was. Ik was druk met onbenulligheden op facebook, op het moment dat je in het ziekenhuis lag. Als man kan ik op geen enkele manier inschatten in hoeverre dat proces, de twijfel, de teleurstelling,… je zelfbeeld vernietigt als vrouw.
Ik draai geen oorlogsfilms meer af, om begrip te vragen voor Syrië, maar niemand die het merkt. Ik heb geen eekhoorns in mijn auto, doch ik kan wel een van de weinige zijn die dat in werkelijkheid overkomt. Heb je dat verhaal gelez… Nee, wacht, sorry, laat maar. Hoe gaat het met jou?
Vervloek je elke BH? Elk schoonheidsideaal? Elke vorm van esthetica? Kijk je nu anders naar de omgeving, de natuur in een betonoverwoekerde omgeving? Misgroeide bomen, uit voorzorg gesnoeid?
Sorry dat ik nu niet terugbel.
Nu vrouwen met lede ogen moeten aanzien hoe kalk van de ziekenhuiskamermuren valt. Hoe wezenloosheid op bezoek komt als familie op de werkvloer, elders bezig is. Nu vrouwen toekijken hoe verplegers, vriendelijk of net hun dagje niet, met een geforceerde glimlach, hun werk als de duizendste handeling in hun ziekenhuiskamer afronden. Wat gaat er mis in de maatschappij?
Dat ik weer op facebook zit en het belangrijker is onzin te spuien en mijn naïeviteit te tonen. Dat kettingbriefstatussen elk jaar een andere datum krijgen en we ouder worden en niet meer stil staan dat Pascal al jaren zonder onderbroek door het leven gaat.
Blauw.
Ook nog dat blauwtje lopen en die kinders.
Ik kan schouders aanbieden, lintjes dragen, uitleg over lintjes geven. Zoals ik aandacht vraag voor mensen die over de drempel vallen en een zere knie hebben. Daar is niks mis mee, en alles mis mee, zolang ik niet naar de drempel wijs. Er zijn geen pleisters meer.
En dat hart onder de riem?
Ik wou dat er meer mensen stilstonden, dan copy-pasten. Meer leed verholpen werd. Meer stemmen in ziekenhuisgangen dartelden vol leven, hoop- en energiegevend.
Dat elke moeder die borstkanker heeft en het moeilijk heeft dat te verwoorden, niet zomaar weggemoffeld wordt in een dom status. Angela, we hebben moeders die er heel anders uitzien dan jou en …
Mama, nu ik er aan denk. Ik bel je zo meteen.
Soit, ik ga afsluiten,
hou je sterk. Doe waar je goed in bent.
Niemand zal je voor minder aannemen.
En ook al bel ik niet. Vecht,
ik zit op Facebook.
Jee Kast
Leave a Reply