2046.
Dit is slechts 1 gebeurtenis in de reeks van gebeurtenissen na de BIG TILT. De as van aarde staat 23,45%, waardoor we 4 seizoenen hebben. Het werd warmer, de poolkappen smelten, en blabhblahblah bla en gedoe,
Dit is een verhaal van wat erna gebeurde.
Situatie-beschrijving: Limburg aan Zee. Nederland ligt onder de zeespiegel, de zee steeg met de klimaatopwarming 35 meter. Hasselt-Mol-Lommel is een schiereiland geworden. De helft van de wereldbevolking woonde in 2016 aan het water, maar nu staan een deel van de steden onder. De zee was een dikke drap geworden, waar je je hand niet in zou steken. Geen pootje baden.
De wassende humus die je uit je dakgoot moet halen. Die hoekjes in de havengeul, waar alles samenklotst, waar zeep en olie, afval en flacon, natuur en plastiek samen rotten en verteren in de zon. Het land is overbevolkt en in Afrika is plaats zat. Maar in Europa worden de mogelijkheden nog steeds verkeerd ingeschat …
Het had iets sensationeels toen ze aan land kwamen. Hoe ze uitgeput het strand opliepen, het waren er een paar honderd, de media sprong er gelijk bovenop.
Er werd in journaals uitgelegd welke route ze gezwommen hadden, in welke boten ze hadden kunnen klimmen, als verstekeling schuilend in reddingssloepen.
In de kranten stond welke gevaren ze hadden getrotseerd, hoe ze zich tegen klimaatstormen en vijanden hadden verweerd langs de Afrikaanse en Europese kust. Op de radio werd vermeld wat ze allemaal gegeten hadden, welke ontberingen ze geleden hadden, hoever ze van hun woonplaats waren en wat hun hier bracht.
Er werden gelijk vrijwilligers gezocht, hulpnetwerken opgericht, voedselinzamelingen gehouden. “We moeten de drenkelingen steunen, ze wassen douchen, een onderdak geven, dekentjes of ze verkleumen.” De eerste die aanspoelden hadden iets knuffelbaars. Ze hadden karakter getoond en werden daarvoor beloond. Ze hadden inspanningen geleverd, gepeddeld voor hun leven. Er werden dekentjes gebracht. Er zouden meer komen.
Meer dekentjes, schreeuwden de tabloids.
Meer eten, schreeuwden de media.
We moeten ze zelf leren vissen, schreeuwde de linkse media.
Gooi ze terug in zee, schreeuwde de rechtse media.
Het strand is van ons, krijsten de meeuwen die kwamen kijken of er niks te eten was.
De eerste vlaag liet zich vertroetelen, het waren de beste zwemmers geweest. Er zouden er meer komen. De zee werd afgespeurd, met helikopters en drones, maar tussen de drap zagen piloten en nieuwszenders niks ongewoons. Warmtecamera’s en infrarood, maar het was geen zee zoals wij ze kenden, de golven waren bruin gekleurd, We dachten in 2016 te vaak, na ons de zondvloed, en 2046, …
er kwam die lokroep, na de eerste drenkelingen kwam de tweede vlaag pinguïns.
Het was een grote troep, duizenden, verbeten, uitgehongerd en door trauma’s getekend, duizenden hardnekkige beesten, duizenden vinnen pletsten door de golven, zetten vastberaden poten aan strand.
Strompelend, snavels naar eten zoekend en duizenden maagjes grommelend. Duizenden priemende oogjes, duizend scherpe bekjes, klapperende vinnen, kwamen het land langs de kustlijn binnen.
Meer dekentjes, schreeuwden de tabloids.
Meer eten, schreeuwden de media in steeds kleiner wordende rubrieken…
Er rezen kritische stemmen, hoeveel komen er nog?
Waarom dekentjes? Vroegen mensen zich af op blogs. Het zijn Pinguins.
Pinguins gaan vreemd, printen de tabloids in koeien van letters.
We moeten ze helpen, projecten op poten zetten, schreeuwde de linkse media. We kunnen er uit leren. Gooi ze terug in zee, we moeten ze weren, schreeuwde de rechtse media. Ze zijn venijnig. Het strand is van ons, krijsten de mensen die woonden in het binnenland.
Het toeristenpubliek was al angstig geweken, de nieuwslezer was op het feit al uitgekeken. Het land zag het als een randprobleem aan de kust. Pinguïns in de zoo waren niet gerust, stuurden afgevaardigden naar de regering voor een migratiestop, eisten een voordelige regeling.
Beste parlement,
Wij verliezen onze geloofwaardigheid, wij worden gezien als terroristen, verliezen onze arbeid. Iedereen is ons beu gezien, wij hebben dertig jaar in de zoo voor dit land gediend.
U moet niet alles zo witzwart zien, wik en weegde de regeringsonderhandelaar ondersteund door een linkse schare achterban.
***
Het werd drukker en drukker op het strand.
Menige pinguïns stonden nu ook al tot hun middel in zee als het eb was, het strand werd voller en voller, de rij langer en langer. Er was niet genoeg eten. De pinguïns pikten het niet. Er kwamen meer en meer. Ze waren al zolang op het strand, besloten het binnenland te plunderen, pikten naar vogels, stalen stro en graan van runderen. Ze hapten naar onze lege handen, pinguïns in straten, in winkels, over grenzen, in zoetwatermeren, ze stroomden toe, niks leek het tij te keren, pinguïns in de lift, in de supermarkten pikkend naar rekken, pinguïns door kattenluikjes, pinguïns op zolder, op keldertrappen, op daken en …
Stop met ze eten te geven, waarschuwden de badsteden, dan gaan ze zelf weer weg.
Sommige vrijwilligersprojecten waren veel efficiënter als andere, maar dat mocht haast niet worden gezegd, dat was niet pinguïn-correct.
We moeten grenzen trekken, verklaarden de pi… politiekers. Misschien dat er pinguïns bij zijn die aanvaardbaard zijn. Er volgden meer en meer verstekelingen, ze vulden onze kustlijn.
Gewichtige politici deelden mee, Niemand wil pinguïns aan zee. De pinguïns moeten beperkt worden, er valt over te praten; Sommigen zijn pinguïn-vluchteling. die kunnen we toelaten, zoals het er in andere landen aan toeging.
***
– I shot 3 pinguins for breakfast
– Oh terrible,… that’s terrible. What a lousy shot you are. You still suffer from your tennis elbow? Zei Pinguin O’pete. In analogie met Buffalo Bill die het record zinloos bizons schieten vanuit een trein op zijn naam had staan.
***
We begonnen kostelijke uitzettingsprocedures.
Ik heb niks tegen pinguïns,
ben zeker niet right wing.
Dus…
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben absoluut geen pinguïst. We hebben problemen nog steeds niet in ons gezicht gedrukt gekregen, hebben het milieu en broederlinks genegeerd.
Gedachtes gaan niet over een nacht ijs. Ik wou een tekst maken over veelheid, sociaal-culturele projecten, zag door de bomen het bos niet meer. Zag door de pinguïns de troep niet meer. Ik dacht, ik roep en protesteer. Dat er oplossingen moeten komen,
voor milieu en helderheid, themapunten in de veelheid, valstrikken in de menselijkheid,
ik wou een tekst maken over oplossingen voor multi-culturele problemen, maar heb de boot gemist. Heb me van land vergist, ‘t is een “rubick cube” geworden, die ik niet krijg opgelost. Dus als ik morgen hulp zoek, dit is dan mijn lokroep.
ik hoop dat jullie met velen komen.
Jee Kast
(Tekst 2013, herwerkt 2016)
Leave a Reply