PKP-zintuigen I-V/V

PKP-zin 2/5
Kijk, zie en overwin. Door indrukken overspoeld, het arriveren met de trein, de camping, tenten oppoten. Het drummen aan de ingang, alles loopt gesmeerd, indrukken opgestapeld, torenhoog op het terrein. Ik heb nog niets gezien. Het voelt als ultieme vrijheid op de wei. Amuseer ons, we struinen rond. Elke blik is een ervaring rijker. Aftellen naar die ene groep. Ik zie de geluidsman die iets naar de technieker roept. De Castello vult zich geleidelijk. Ik wacht. Ondanks de vele indrukken, slurpt dit klaarstaan, de stroopdikke tijd. Ik kijk ogen uit, wil me laten gaan. Blijven zitten zie ik niet zitten, het staat vast dat ik ga staan. Elke handeling is een verwezenlijking van geluid, ik kijk, geniet en luister op de tast.

PKP-zin 4/5
Sprakeloos stemde ik in. De bastonen doken op, bovenop haar lichaamstaal, het gesprek overstemd, de woorden van het blonde, in-zomerkleedje-getogen meisje werden gemute. Sarah sprak. Jaren had ik ’r niet gehoord. De muziek schreeuwde het uit. Voor de gitaar inviel, wou ik halverwege de wei zijn. De band, met een bravere versie, dagelijks op m’n I-pod. Nu van voorzichtig gepluk naar snoeihard door de speakers geragd.
“Ik wil. Sorry… Ik moet, word geroepen.” De onbeholpenheid op mijn gezicht ondertitelde hetgeen ze niet verstond. Ze fluisterde haar nummer in mijn oor. Ik luisterde naar de inzet van een ander nummer. Het nam meer en meer de voorgrond in. Sarah, de mond gesnoerd. Door een band die jaren bijbleef.

PKP-zin 1/5
Ik heb meer muziek leren smaken via PkP dan vrienden die me wat op ‘t www aanraadden. 30 jaar, wat anders. Proef muziek, geen eenheidssoep, niet onbemind als onbekend, duik in ‘n beattapijt in de tent, rammende gitarij, neo-psychodelisch, ‘n punk- of gothicschilderij. Ik kon het niet anders te omschrijven, maar ik heb het wel geproefd.
Duik in hee-gaan-we-dat-eens? Ontdek mee, naast bekende shit, veelheid troef. Marqueebadje of ‘n chill-uurke in de zon. Ontdek Baraque Futur. Tight schedule. Zoevend. Ik wil dàt nog zien. Tijdschema-reiziger. 3.0. Blik vooruit, PkP die de toekomst inoefent. Smaak ‘t gerstenat, de nieuwe bands. F*ing, tijdstekort. Blijvers zonder trends. Kijk uit, naar wat ’t deze editie wordt.

PKP-zin 3/5
Waar vrouwen ruiken naar ’t ene ontluikende grassprietje op de wei, niet ‘t net-in-de-ochtend-gedroogde gras dat de dauwpollen de lucht inschiet. Het frisse, ‘t pure, dat sprietje van wat-doe-jij-hier? Dàt & de man die naar een verzegelde bunker eau de cologne ruikt, waar flesdopjes het anno 1930 begeven hebben en de bunker nooit open is geweest sinds 1914. Nee, eerder waar mannen ruiken naar graskluiten, tot aan hun kuiten klittende modderklodders & ‘t zoutige residu van een opgezweepte massa in van-lijfgeur-doordrenkte T-shirts. Waar vrouwen ruiken naar die geslaagde, gelaagde zweem van fris & zoet en de origineelste sprankel uit het hele universum. (Voor 4.95€, Hema). Daar wil ik deel van uitmaken.

PKP-zin 5/5
Voel het dreunen. Euforie, in perfectie, de door boxen gekatapulteerde energie. De eenheid waar we deel van uitmaken, ik dans zuurstof uit mijn longen, zonder een kreet te slaken, tot het gejoel de dansende massa inkleedt. Geluidsgolven slepen me ritmisch mee, ik ben plankton, die bewust de beats inhaleert in een digitale symfonisch geladen geluidszee.
Uitgeput & leeg en opgeladen, uitgelaten tegelijkertijd. Ik voel elk individu als een mozaïekstukje passend in deze wei. We schateren om niks, worden gezogen, aangetrokken, elk genre heeft muzes die me verlokken. Die arm om de mijne. De meid die vorig jaar, laat, verdwaasd, haast verdwaald, de uitgang vroeg. Ik sta aan de ingang, nu. Ik voel nooit genoeg.

Jee Kast 2015